عملیات حرارتی  سختکاری سطحی سمانتاسیون با نفوذ کربن توسط محیط حاوی کربن اتمی (معمولا سیانید) به درون سطح فولاد سبب افزایش سختی سطح می‌شود. در طی این عملیات، کربن اتمی به درون سطح قطعه فولادی نفوذ کرده و مقدار کربن سطحی فولاد را به عمق 0.7 تا 1.5 میلیمتر افزایش می‌دهد. پس از کوئنچ فولاد ناحیه سطحی به فاز مارتنزیت سخت پر کربن استحاله می‌دهد و در تمپر نهایی فاز مارتنزیت تمپر می‌‌شود. از همین روی پس از عملیات سمانتاسیون، سطحی مقاوم به سایش ایجاد می‌شود.

چنانچه علاقه مندید در رابطه با عملیات حرارتی سختکاری سطحی اطلاعات بیشتری کسب کنید، می‌توانید مقاله سختکاری سطحی را مطالعه نمایید.

در مقایسه با روش نیتراسیون برای سمانتاسیون می‌توان گفت:

با توجه به آنکه سمانتاسیون در ناحیه تک فاز آستنیت و نیتراسیون در ناحیه پایداری فریت انجام می‌شود، انجام سمانتاسیون نیازمند دماهای بالاتری است. به عنوان مثال سخت کاری سطحی سمانتاسیون در دمای 950 درجه سانتی‌گراد و  سخت کاری نیتراسیون پلاسما در دمای 490 درجه سانتی‌گراد انجام می‌گردد که این موضوع اختلاف دمای  این دو عملیات را به خوبی نشان می‌دهد. همین مساله سبب  کمتر بودن تابیدگی حین نیتراسیون در مقایسه با سمانتاسیون می‌شود. از سوی دیگر، عمق نفوذ سختکاری سطحی سمانتاسیون در فولادهای سمانته می‌تواند در دما و زمان استاندارد به 1200 میکرون برسد. در حالیکه در انجام نیتراسیون پلاسما حتی بر روی فولادهای نیتروره که حاوی آلومینیم به عنوان یک عنصر نیترید ساز قوی است در زمان‌های بسیار طولانی به حدود 750 میکرون می‌رسد؛ بنابراین در صورت نیاز به عمق نفوذ بالا، عملیات حرارتی سمانتاسیون بر عملیات حرارتی نیتراسیون برتری دارد.

 لازم به ذکر است قطعاتی که سمانته می‌شوند نباید در دماهای بالا کار کنند چراکه سبب افت سختی مارتنزیت سطح می‌شود و خواص خود را از دست می‌دهند. در حالیکه قطعاتی که برروی آن‌ها عملیات حرارتی نیتراسیون انجام می‌شود، به دلیل تشکیل ترکیبات شیمیایی با سختی بالا و مقاوم به دما این محدودیت را ندارند. فولادهای 1.5920 و 1.7131 مرسوم‌ترین فولادها برای سمانتاسیون هستند.